De gedachtes van onze gedragswetenschapper: om hulp vragen

“Als gedragswetenschapper kwam ik regelmatig de kwestie tegen of de bewoner wel om hulp kan vragen. In veel gevallen bleek dit lastig. Het werd een terugkerend thema tijdens teamvergaderingen, intakegesprekken en bij gesprekken met begeleider en bewoner samen. Hoe kunnen we immers iemand begeleiden als diegene niet om hulp vraagt? Onlangs werd me duidelijk dat het nog niet zo simpel ligt.

Ik ging bij mezelf te rade en probeerde me te herinneren wanneer ikzelf heb geleerd om hulp te vragen. Dit moet ergens in de basisschoolperiode zijn geweest. Van een losse veter tot het maken van een som. Op school, maar ook thuis raadpleegde ik anderen als ik er zelf niet uitkwam. Een bewoner legde me laatst uit dat hij dit in deze periode nooit heeft gedaan. Zijn (cognitieve) ontwikkeling was destijds al zo ver dat hij alles zelf kon uitdokteren. Het hele concept van ‘iemand anders zou mij wel eens iets kunnen leren’ was hem vreemd. Nadat we dit hadden besproken, werd het makkelijker voor begeleiding om bij hem aan te sluiten en samen te kijken óf hij wilde leren en zo ja, wat begeleiding hierin zou kunnen doen.”

 – Nytka – Gedragswetenschapper JADOS